Kung ano ang iyong itinanim, ito din ang iyong aanihin.
Nagulat at hindi makapaniwala ang mga kabataan. Nagpatuloy ang Raha, “Sa
araw na ito bibigyan ko ng tigisang binhing buto ang bawat isa sa
inyo. Isang pambihirang binhi ito. Nais kong itanim ninyo ito, diligin, at
payabungin. Bumalik kayo dito matapos ang anim na buwan mula sa araw na
ito. Ipakita ninyo sa akin kung ano ang kinalabasan ng inyong tanim. At
kung sino ang may pinakamagandang halaman mula sa binhing ito, siya ang aking
iluluklok na bagong Raha ng Maynila."
Isa si Magiting sa naroon na tumanggap din ng buto. Pagdating sa
kanilang dampa sa Tondo, isang bayan sa Maynila, ay tuwang-tuwa ito na
ibinalita sa kanyang ina ang karangalang makakamit sa sinalihang
paligsahan. Tumulong ang ina sa paghanap ng paso at saganang lupa.
Matapos itanim ang binhi, matiyaga itong dinilig at inalagaan ni
Magiting. Araw-araw, palagi niyang hinihintay ang pag-usbong ng mga
dahon nito. Makalipas ang dalawang linggo, maraming kabataan ang
nagbalita na ang kanilang mga binhi ay nagsimula nang magkadahon.
Patuloy pa rin ang pag-aabang ni Magiting sa kanyang tanim, subalit
walang pang tumutubo sa kanyang paso. Apat na linggo, limang linggo,
anim na linggo, ang matuling nagdaan. Wala pa ring umuusbong sa kanyang
itinanim. Marami ng kuwento ng magagandang halaman ang kanyang narinig
mula sa ibat-bang dako ng Maynila.
Pumunta siya sa Sampalok, sa Pako, sa Kiyapo, sa Maylati, sa Balut, sa Singalong,
at pati sa Bangkusay, iisa ang lagi niyang nakikita, pawang
naggagandahang halaman. Nanlulumo siyang umuwi at muling pinagmasdan ang
kanyang paso, wala pa rin ni kapiranggot na usbong. Lumipas ang tatlong
buwan, wala pa ring pagbabago sa paso. Inakala na lamang ni Magiting na
may kulang sa kanyang mga pag-aasikaso, kaya ayaw tumubo ang kanyang
binhi.
Bawat isa ay mayroong matayog
at malagong halaman, maliban kay Magiting. Kapag tinatanong ng mga
kaibigan, wala siyang binabanggit tungkol sa kanyang tanim. Dahil umaasa
pa rin siyang baka ito ay maghimala at tumubo nang mabilis. Matiyaga pa rin siyang naghintay.
Dumating ang anim na buwan, lahat ng kabataang lumahok sa paligsahan ay
nagtungo sa palasyo, dala ang kanilang mga halaman para sa pagsusuri ng
Raha. Maliban kay Magiting, ipinasya nitong huwag nang pumunta,
sapagkat walang siyang maipapakitang halaman. Gayunman, pinakiusapan
siya ng ina na dalhin din ang paso kahit na ito'y walang halaman na tumubo, upang
maipakita ang kanyang katapatan na siya ay sumunod din sa ipinag-utos ng
Raha. Malungkot at nag-aalaalang sumunod si Magiting sa payo ng ina.
Nang dumating siya sa palasyo, ay namangha siya nang mapagmasdan ang nakahilerang mga
naggagandahang halaman, may sari-saring kulay at laki ang mga bulaklak, at
may kanya-kanyang natatanging kariktan. Lalo lamang siyang nanggipuspos
at patagong inilapag sa isang sulok ang dala niyang walang halaman na
paso. Kinakabahan siya sa magiging hatol ng Raha.
Pinagtawanan ang dala ni
Magiting ng mga kabataan. Ang iba’y biniro siyang gumawa na lamang ng
paso, dahil naging bihasa siya sa pagbabantay dito. Nakayuko na nagtimpi
si Magiting sa mga panunudyo. Nangingilid ang luha at pabulong na
nasambit nito sa sarili, “Bakit ba ako napasali dito? Malaking kahihiyan ang nagawa ko. Buong bayan, tiyak na ako’y pagtatawanan. “
Maya-maya napadako ang sumusuring Raha sa kanyang panig. Mabilis na
tinakpan ni Magiting ng kanyang sarili ang paso, subalit napansin din ito ng
Raha, ito’y napangiti at hindi kumibo. Matapos masuri ang lahat ay
nagpahayag ang Raha, “Makinig kayo sa akin, napakagaganda ng inyong
mga halaman pati na mga makukulay na bulaklak nito. Sa araw na ito,
hihirangin ko ang aking magiging kapalit!” Kapagdaka’y tumingin ang
Raha sa gawing likuran na kinatatayuan ni Magiting. Inutusan ang kanyang
mga kawal na dalhin sa kanyang harapan si Magiting.
Bigla ang sumapusong pangamba ni Magiting, “Nakita
ng Raha na walang tumubo sa aking paso. Sa kabiguan kong ito, malamang
ipapatay niya ako. Anumang kaparusahang ipapataw niya sa akin ay lubos
kong tatanggapin. Mahabaging Diyos, ikaw na ang bahala sa akin.” Ang mariing usal ni Magiting sa sarili habang apat na kawal ang nakapaligid at umaagapay sa kanya patungo sa Raha. Hindi niya napigilan ang pagpatak ng mga luha sa kanyang pisngi.
Sa harapan ng Raha, buong pagsising nakayuko si Magiting hawak ang walang halaman na paso.
"Anong pangalan mo?" Ang tanong ng Raha.
"Magiting po, Dakilang Raha," ang nanginginig at paimpit na tugon nito habang nakayuko at pinipigil na maiyak.
Lahat ng kabataan nakapaligid ay naghagikhikan at ilan ay ginaya ang mahinahon at nakayuko niyang pagsagot.
Inutos ng Raha na tumigil at tumahimik ang lahat. Muling tumitig ito
kay Magiting, na lalo namang yumukod ang ulo nito sa hinihintay na
kaparusahan. Lumapit ang Raha kay Magiting at itinaas ang kanang kamay
nito, at inihayag nang malakas, “Magpuri, sa inyong bagong Raha! Mabuhay si Magiting, ang bago niyong Raha!" Napamulagat si Magiting, at hindi siya makapaniwala o mapagtanto, kung bakit
siya ang hinirang na bagong Raha. Siya na hindi nakabuhay ng tanim. Siya
na pabaya at may pagkukulang sa binhi. Bakit siya na nabigo, ang nanalo
sa lahat?
Upang matapos ang pagtataka, mga anasan, at kaguluhang namayani sa naging hatol, nagpaliwanag ang Raha, “Binigyan
ko kayo ng tigisang binhing buto, at ipinag-utos kong itanim, alagaan,
at palakihin ang mga ito. At matapos ang anim na buwan ay dalhin sa akin
upang masuri at makatiyak ako, kung sino ang mananalo sa inyo. Subalit
ito ang katotohanan, ang ibinigay ko sa inyo ay mga nilagang buto. Mga luto na
ito, at kailanma'y hindi na tutubo. Lahat kayo, maliban kay Magiting, ay
nagdala ng ibat-ibang halaman na may mga bulaklak. Lantarang pandaraya ito. Sa dahilang hindi
tumubo ang inyong mga binhi, pinalitan ninyo ito ng ibang punlang buto
bilang kapalit sa binhing ibinigay ko sa inyo. Si Magiting lamang ang
may busilak na puso at katapatan na iniharap ang kanyang paso na may
binhing buto na aking ibinigay. Kaya sa kanya ko iginagawad ang pamumuno
sa ating kaharian. Siya ang bagong Raha ng Maynila!"
"Mabuhay si Magiting! Mabuhay ang bagong Raha ng Maynila!" ang sigaw ng lahat kasunod ang masigabong palakpakan.
"Mabuhay si Magiting! Mabuhay ang bagong Raha ng Maynila!" ang sigaw ng lahat kasunod ang masigabong palakpakan.
Makabuluhang Aral:
Kung ano ang iyong itinanim, siya mong aanihin. Nagtanim ka ng
katapatan, aani ka ng pagtitiwala. Nagtanim ka ng kabutihan, aani ka ng
maraming kaibigan. Nagtanim ka ng pagpapakumbaba, aani ka ng kadakilaan.
Matiyaga ka sa gawain, lagi kang magtatagumpay. Mabuti kang makitungo
sa iyong kapwa, ang kapayapaan ay laging sasaiyo. Masigasig ka sa
larangang ginagalawan mo, maraming pinto pa ng mga pagkakataon ang mabubuksan para sa iyo.
Nagpatawad ka, susuklian ka ng kabutihan at ibayong tagumpay. Naging bukas ang iyong
kalooban, magtatamo ka ng maraming pagpapala sa buhay. Nagbigay ka ng
pag-ibig, magiging kaibig-ibig ka sa lahat.
Datapwat,
Kapag
ikaw ay hindi matapat, aani ka ng pagdududa at hindi ka
na pagkakatiwalaan pa. Kapag makasarili ka, mananatili kang malungkot at
nag-iisa. Masyado kang hambog at palapintasin, darami ang iyong magiging
mga kaaway. Mapanigbughuin ka, asahan ang mga kapighatiang dadanasin
mo. Sadya ka namang tamad, karukhaan at mga karaingan ang kapiling mo.
Lumikha ka ng kapaitan at kaimbihan, ikaw ay paparusahan at iiwasan.
Suwapang at makamkam ka, lalo ka lamang mawawalan. Makati ang iyong dila sa
mga tsismis at paninirang puri, ikakahiya ka kasama ng angkan mo. Lagi
kang natatakot at nag-aalaala, umani ka ng kulubot sa mukha at
panghihina ng loob. Kasama na rin ang malubhang mga karamdaman. Makasalanan ka at ayaw mong magbago, walang kaayusan
at katahimikan ang buhay mo. Palantandaan na kalunos-lunos at kahina-hinayang ang
ganitong buhay.
Pananaw: Kung
ano ang puno, siya ang bunga. Walang ibubungang kabutihan at kapayapaan
ang mga pag-uugaling nagdudulot lamang ng pangamba, kapahamakan,
kagalitan, at pangungulila. Sakitin at malubhang karamdaman ang tiyak na
aanihin mula sa mga ito.
Panambitan:
Ang pagtatanim ng mabubuting gawa at pagiging matulungin sa kapwa ay
kaugaliang minana pa natin sa ating mga ninuno. Ipinagpapatuloy ito
hanggang sa ngayon ng mga tunay na Pilipino.
Muli kong ibinalik ang pahinang ito dahil sa maraming sulat na aking natatanggap bilang pasasalamat sa inspirasyong tinataglay nito. Ayon sa kanila, isa ito sa mga kinaggigiliwan nilang pahina at paulit-ulit na binabasa.
Maraming salamat po sa inyong walang sawang pagsubaybay. Pinalalakas nito ang aking loob upang wala din sawang magpatuloy pa na makapaglingkod sa inyo.
Jesse Guevara
Lungsod ng Balanga, Bataan
No comments:
Post a Comment