Ang Pulubi at ang Pari

Isang pari ang nakaluhod at taimtim na nagdadasal sa isang silid ng kumbento nang gambalain siya ng isang pulubi.

   “Maganda pong umaga sa inyo, ako po ay nagugutom at kailangan ko ng pagkain.”

   Ang pari, bagamat napatigil nang bahagya ay nagpatuloy sa pagdarasal. Halos matatapos na niyang makamit ang inaasam-asam niyang kaluwalhatian sa daigdig ng ispiritu.

   Ilang sandali ang nakalipas at muling nakiusap ang pulubi sabay kalabit sa balikat ng pari.

   “Kailangan ko nang kumain, talagang gutom na gutom na ako.”

   Biglang napatayo ang pari at sa malakas na tinig ay nag-utos, “Buwiset! Bakit ka ba nang-aabala? Magpunta ka sa bayan at doon ka manghingi ng limos! Pweh! Hindi mo ba nakikita na pinipilit kong makipag-ugnay sa mga anghel?”

   Tumitig nang malalim ang pulubi sa pari at malungkot na nagpahayag, “Inihandog ng Diyos ang Kanyang sarili nang higit na mababa pa kaysa tao, hinugasan ang kanilang mga paa, at ibinuwis ang Kanyang sariling buhay upang sagipin sa kanilang mga kasalanan, subalit walang nakakakilala sa Kanya.”

   At idinugtong pa ng pulubi, “Ang tao na nagsasabi na minamahal niya ang Diyos, ngunit hindi nakakakita sa pangangailangan ng iba ay nakakalimutan ang kanyang kapwa. Ang tao na ito ay sinungaling, mapagkunwari, at makasarili. Ang pintuan ng Langit ay mananatiling nakapinid para sa kanya.”

   Matapos ito, ay biglang nagbago ng anyo ang pulubi at naging isang anghel. Habang ikinakampay nito ang kanyang mga pakpak sa paglipad, ay may panghihinayang na nangusap, “Sayang! Malapit na sana mo akong makaniig, subalit iniba ko lamang ang aking anyo at humiling ng tulong sa iyo ay pinagkaitan mo pa… Sayang.”
-----------------------
Talaga namang sayang. Kaya lamang bihira sa atin ang nakakaunawa tungkol dito, lalo na ang lingunin ang ating mga magulang. Higit tayong may panahon sa iba at mga kalayawan na umaaksaya ng ating mga gintong panahon.