Mabagal ang panahon para doon
sa mga naghihintay, napakabilis para doon sa mga natatakot, napakatagal para
doon sa mga nagda-dalamhati, at napakaikli para doon sa mga nagbubunyi, subalit
para doon sa mga umiibig, ang panahon ay magpakailanman.
Ang makakayang sukatin ang dakilang pag-ibig.
Sa isang restoran, dalawang magkaibigan
ang masinsinang tinatalakay ang buhay may-asawa. Ang samo ng isa, “Lagi kong nais
na malaman kung may kakayahan akong mahalin din ang aking asawa katulad ng marubdod
na pagmamahal na idinudulot mo sa iyong asawa.”
“Wala ng anumang iba pa, basta ang umibig,” ang maliwanag na
tugon ng pangalawa, “Ang pag-ibig ang
nagpapainit at nagpapanatili ng pagmamahal. Ang sikreto lamang ay araw-araw na
iniibig mo ang iyong asawa. Katulad ng hardin
ng mga bulaklak, patuloy mo itong dinidiligan at pinayayabong, upang lalong
tumingkad ang mga kulay at maging napakaganda.”
“Nalalaman ko ito, ngunit papaano ko
mauunawaan kung ang aking pag-ibig ay sadyang sapat na at nakapagpapaligaya?” ang samong muli ng isa.
“Tanungin
mo ang iyong sarili kung husto at ganap
mong naibibigay ang iyong sarili, o, tumatakas ka at nangingibabaw ang makasarili mong mga emosiyon kaysa ang
magpaligaya ng iba. Sapagkat ang pag-big ay hindi nasusukat kung maliit o
malaki, mababaw o malalim, at may katapusan. Ito ay simpleng pagmamahal na walang kupas at walang hangganan;
“Hindi mo magagawang sukatin ang iyong
damdamin katulad ng paraan kung papaano sinusukat ang haba ng daan. Kung
ginagawa mo ang paraang ito; palagi kang makikinig sa ilang kuwento, at gagayahin
ang iba, sa halip na isinusulong mo ang iyong tunay na damdamin hanggang sa
abot nang iyong makakaya. Habang tumatamis lalo kang umiibig. Ikaw lamang ang
higit sa lahat ang makagagawa sa uri ng pagmamahal na ipadarama mo.”
Jesse Guevara
Lungsod ng Balanga, Bataan
No comments:
Post a Comment