Pahimakas

Ako ayPakinggan

Sa aking pagtanda, unawain mo sana ako at pagpasensiyahan.

Kapag sa kalabuan ng aking mata ay nakabasag ako ng pinggan.

O, nakatapon ng sabaw sa hapag-kainan, huwag mo sana akong pagagalitan.

Dahil kahit ko pigilan ay maramdamin ako at madaling masaktan.

Maliit na ang mundo ng isang matanda…

Sa tuwinang sinisigawan, ay mistulang kaawa-awa.

Mahina na ang pandinig ko sa binibigkas mo ay hindi ko maintindihan.
Laging sinisisi at madalas na mabulyawan.

Ang mabuti ay pakisulat na lamang ang mga sinasabi mo.

Kung ako man ay uugod-ugod, ay pagpasensiyahan sana ako

Matanda na kasi ako, laging humihingal at mabagal kumilos,

Madali akong mahapo at mahina na ang aking mga tuhod.

.

Pagtiyagaan mo sana akong tulungan na makatayo.

Alalayan ako sumandali at madaling mahapo.

Tulad noong nag-aantalalan ka at nag-aaral na lumakad.

Nakabantay ako at sinasalo kita kapag nabubuwal ka.

Pagpasensiyahan mo din sana ako,

kung ako man ay nagiging makulit na.

At paulit-ulit na parang sirang plaka.

Ang hiling ko lamang ay makaunawa ka.

Nais ko lamang … na malaman mo.

At pakinggan ang hiling kong ito.

Huwag mo sana akong pagtatawanan,

o, pagsasawaan mang pakinggan.

Natatandaan mo pa ba noon, nang bata ka pa?

Makulit ka at nais mapasaiyo ang lahat ng ibig mo.

Kapag nais mo ng lobo, ay walang kang hinto,

At paulit-ulit sa akin nang iyong mga pagsamo.

Maghapon kang magmamaktol at mangungulit,

Hangga’t hindi mo nakukuha ang iyong ibig.

Gayunma'y, pinagtitiyagaan ko ang iyong kakulitan,

at bihira kong ipagkait anumang iyong maibigan.

Pagpasenyahan mo na rin sana ang aking amoy.

Masangsang na at sadyang amoy lupa pa.

Huwag mo naman sana ako ay pandirihan.

Pilitin na maligo at maglinis ng katawan.

Dahil mahina na ako at laging may sinat,

kapag nalamigan ay sakitin at nilalagnat.

Ayoko ko kasing mapulmunya at maabala ka pa.

Mahirap din para sa akin ang maging pabigat pa.

Siyanga pala, natatandaan mo ba noong bata ka pa?

Pinagtitiyagaan kitang habulin at hatakin sa ilalim ng kama.

Kapag ayaw mong maligo ay nagtatago ka.
Subalit hindi ako sumusuko at hinuhuli kita.

Pagpasensiyahan mo rin sana ako,

Kung ako nama’y masungit na madalas,

Dala na marahil ito ng aking pagkupas.

Masasakit ang kalamnan at namamanas.

At pahina nang pahina na ako sa mundong ito.

Pagtanda mo, ay maiintindihan mo rin ako.

Kapag may kaunti kang panahon para sa akin,

Pansinin naman ako at magkuwentuhan tayo.

Kahit sandali lamang ay masaya na ako.

Kasi nakakainip na sa bahay ang nagsosolo.

Walang makausap at laging namamanglaw.
Nakalimutan na ako at hindi nadadalaw.

Kung minsan naa-alaala ko,...ang Nanay mo.

Napapaluha ako hanggang sa mapansin ko,
umiiyak na pala ako at basa na ang larawan niya.
Ako'y namamanglaw at laging hinahanap siya.

Alam ko, anak,  na lagi kang abala sa trabaho mo

Kasi nasasabik na akong mayakap kitang muli,

At makausap kahit na sa ilang sandali.

Dahil kaligayahan ko na ang makita kita.

Sana, naman anak, pagbigyan mo na ako

Magkita tayo at magkuwentuhan naman tayo.

Ka-kahit hindi ka na interesado pa sa mga kuwento ko.

Sana naman ay mapagtiisan mo ako.

Natatandaan mo ba anak noong bata ka pa?

Tuwang-tuwa ka sa aking mga istorya.

Pinagtitiyagaan mong pakinggan at intindihin,

Lalo na kapag tungkol sa prinsesa at mga bituin.

Hiling mo lagi ay kuwentong tsikiting.

Tuwang-tuwa ka at sinasaliwan mo pa ito ng kanta.

Kumekendeng-kendeng ka at tawa nang tawa.

Hanggang sa makatulog ka sa sobrang saya.

Sana… laging nariyan ka sa aking tabi.

Kapag dumating ang sandali at ako ay magkasakit,

may mabigat na karamdaman at nakaratay sa banig.

Sana ay huwag kang magsawa sa akin na mag-alaga.

Pagpasenyahan mo din sana. . .

Kung marumihan ko ang kumot at kama.

Kahit ako ay mahina na, … ay pipilitin ko,

na mag-ingat, huwag ka na lang magalit pa.

Ang munti ko lamang na kahilingan…

ay pagtiyagaan mo sana akong bantayan,

sa mga huling sandali ng aking buhay.

Kinakapos na ako at hindi na magtatagal.

Sakalimang dumating na ang aking pagpanaw,

Nais ko lamang sana ay nasa aking tabi ikaw.

At magkahawak na mahigpit ang ating mga kamay.

Kailangan ko kasi ang iyong pagdamay.

Upang makayang harapin ang aking kamatayan.

May ngiti sa aking mga labi at nasisiyahan.

Huwag kang mag-alala kapag ako ay naroon na,

At ang Dakilang Lumikha ay makaharap ko na.

Masaya kong ibubulong ito sa Kanya,

Na ikaw ay pagpalain at patnubayan sa tuwina.

Dahil naging matulungin at mapagmahal ka,
na nagpaligaya sa iyong ama at ina.

 Anak ko,  . . . Mahal kita.