Ang tunay na
trahedya ng mga mahirap
ay ang kahirapan ng kanilang mga aspirasyon.
Tinanggap na natin na ang kahirapan
kapag hindi nilunasan ay kapighatian. Mga karaingan na bukambibig natin sa
tuwina, maliban ang kumilos at iahon ang sarili sa
kinasadlakan. Kailanman ay hindi magagawang busugin ang sarili sa kaiisip, kung
walang mga pagkilos at laging umaasa, … patuloy na naghihintay nang biglaang milagro
na pagbabago. Ang tunay na pagbabago ay nagsisimula mismo sa sarili. Kung hindi ka kikilos at magbabago para sa iyong sarili, ikaw ang kikilosin at babaguhin ng mga nakapaligid sa iyo para sa kanilang kapakinabangan.
Ang larawan ng
paghihirap
ang nagpapagulo sa isipan kung bakit nakakaapekto ito. At napipinsala ka lamang
nito kung papahintulutan mo. Ang tunay na
Pilipino, kailanman ay hindi naaapektuhan ng mga panlabas na
kaanyuan at panandaliang mga kaganapan. Anumang uso at kinahuhumalingan ng kanyang mga kasama o
kapitbahay ay walang halaga para sa kanya. Kuntento siya sa buhay at walang
anumang repleksiyon sa ganitong mga bagay kung siya ay mahirap o hindi. Nasa
isipan lamang niya ito.
Subalit
kung may magtatanong sa karaniwan nating kababayan, kung iniisip nito na mahirap siya at ano pa
ang kailangan niya sa buhay, masasagot lamang niya ito kung susukatin niya ang
kanyang kalagayan kumpara sa mga mariwasa o nakakahigit ang kalagayan kaysa
kanya. At sa puntong ito, doon niya mararamdaman ang mga kakulangan niya sa
buhay na nagpapahirap sa kanya. Normal lamang sa isang tao ang makadama ng
inggit at selos sa karangyaan ng iba, ngunit hindi dahilan ito na pati ang
isipan niya ay maging “mahirap” din.
Masdan ang isang magsasaka, simpleng buhay
at mababaw ang kaligayan; kuntento ito sa bukid, kumakain ng mga gulay, isda at
kanin. Siya ay nabubuhay nang walang ligalig, subalit kung patuloy na papakitaan
siya (bugbugin ng palabas sa telebisyon
at humahalinang mga karatula ng karangyaan) tulad ng mga pagkaing Jolibee o, McDonald na wala siyang kakayahang bilhin, normal
lamang na masiphayo at maging malungkutin siya sa buhay.
Higit na mahapdi kung pati ang
kaluluwa nito ay mahirap din.
Binanggit ito at nasusulat bilang babala: “Huwag
maging hungkag at busabusin ang inyong mga kaluluwa, sa halip tuklasin ang
karangyaan ng ispiritú; kung nasaan ang
inyong kayamanan, naroon din ang inyong puso. Matutuklasan lamang ito sa Kaharian ng Diyos na nasa kaibuturan
ninyo. Pagpalain ang mga mahirap sa ispiritú, nakalaan para sa kanila ang
Kaharian ng Langit.” Ano ang ibig sabihin nito? Simpleng kasagutan lamang: Kailangan
ang mga ispiritú natin ay mapagkumbaba. Kung papalitan ng katagang
‘mababang-loob’(hindi mapagmataas)
ang katagang ‘mahirap,’ mauunawaan natin ang pahayag na ito.
Mahirap man ang kalagayan ngunit kuntento sa buhay, ay mayaman. Ang
masaklap; ang mayaman na diskuntento, ang mahirap ang buhay.
No comments:
Post a Comment