Minamahal natin
ang mga bagay na mahal natin
kahit na kung anuman sila.
Sa buhay ng
mag-asawa o magkatipan, ang pagbibigay ay siyang pundasyon ng matibay na
pagsasama. Kapag ang dalawang tao ay nakatuon sa bigayan sa isa’t isa, ang
relasyon ay dumadaloy sa dalawang direksiyon—kumakapit, tumitibay, at
pinatatatag ang pagkakaunawaan. Subalit kung ang pagsasamang ito ay nakatuon lamang
sa kung ano ang makukuha, ang silakbo nito ay patungo sa magkaibang
direksiyon—makasarili at walang pakialam, na siyang pinagmumulan ng alitan,
kasiphayuan, at humahantong sa hiwalayan.
Nakakalungkot
na masaksihan at maranasan, na karamihan ngayon ng mga relasyon, ay
nakabatay lamang sa kung ano ang makukuha at mapapala. Inuuna muna ang sarap na
malalasap at kasiyahan para sa sarili, hindi ang ibigay muna ang mga ito.
Sapagkat makikilala ang tunay na pagmamahal sa diwa at daloy ng iyong tunay na
saloobin, nakikita at nararanasan ito ng sinuman na pinag-uukulan mo ng pansin.
Ang
pakikipagrelasyon ay hindi isang negosyo. Hindi ka nagreregalo o
tumutulong, dahil naghihintay ka ng kapalit o ang matulungan din. Hindi mo
gagawin ang mga ginagawa mo nang walang isusukling katumbas din ang mga ito.
Kapag ganito ang uri ng pagmamahal na ipinararanas mo, huwag kang magtaka kung
wala nang matira na tunay ang pagmamahal sa iyo. Sapagkat kung negosyo ang
hanap mo, kung bakit ka nagbibigay, negosyong pagmamahal din ang ibibigay sa iyo.
No comments:
Post a Comment