Huling Kahilingan

Bungisngis #204
Isang malungkuting lalake ang naglalakad sa kagubatan, bawat bato na matapakan ay sinisipà, nang matisod niya ang isang munting lamparà. Mabilis niya itong dinampot, nang maala-ala ang kuwento tungkol sa makapangyarihang dyini (genie). Bigla itong  napangiti kasabay ang panalangin, “Sana totoo na may dyini sa loob ng lamparà, ito na lamang ang pag-asa ko na mabago ang mga kapighatian ko sa buhay. Nangangalog man ang mga tuhod sa pananabik, ay nanginginig niya itong kinuskos ng maraming ulit, at gaya ng kanyang inaasahan, umuusok na lumitaw ang malaking dyini, na naghihikab at yumukod pa sa kanya.

   “Mag-utos ka ng anumang kahilingan, aking kamahalan,” ang nakayukong pahayag ng dyini, “tatlong kahilingan lamang at ang mga ito ay ipagkakaloob ko sa iyo ng buong puso, aking kamahalan.”

   Lalong tumindi ang nerbiyos ng lalake,“Ss-sa una kong kkahilingan,” ang pauntol-untol na hiling nito, “Bb-bigyan mmo ako ng ss-sasampung bilyong piso!”

     POOF! Sampung bilyong piso ang halos tumabon sa lalake. Pabuwal-buwal itong tumayo at hinawi ang maraming Ᵽ1,000 salaping papel na dumikit sa kanyang katawan.

   “Kamahalan, ano ang iyong pangalawang kahilingan?” ang tanong muli ng genie.

   Halos himatayin ang lalake sa dami ng kuwarta sa paligid. Humihingal ang pananabik sa mga susunod pang milagro na magaganap, at hihinga-hinga na nagsalita. Higit na matindi ang kasabikan nito ngayon.

   “Na-na-nais kkong m-magkaroon ng kkotse, kailangan ay kulay pulang Ferrari,” ang nangangaykay sa nerbiyos nitong hiling.

    POOF! Isang makislap at magara na pulang Ferrari ang biglang lumitaw sa kanyang harapan.

   “At ano naman ang para sa iyong pangatlong kahilingan?” ang tanong ulit ng genie.

   Nanginginig pa rin sa nerbiyos at sa kagalakan ang lalake, sabik na sabik sa magaganap na huling kahilingan. Palukso-lukso sa katuwaan at sumandal pa sa tapalodo ng kotse. Matagal itong nag-isip at maya-maya’y biglang umaliwalas ang mukha, dagliang tumindig na may pagmamalaki.

Sa tagpong ito, medyo naiinis na ang genie, “Inuulit ko, … At ano naman ang para sa iyong pangatlo at huling kahilingan?” ang pangungulit ng genie.

   “Mayaman na ako, at may pulang kotse na Ferrari pa, wala na akong mahihiling pa, kundi ang may makasama sa buhay. Dahil madali akong magsawá kung isa lamang ang babae sa buhay ko. Kailangang marami ang magkagusto sa aking mga babae! Hahh? Kailangang paligiran ako ng mga Miss Universe at saka mga Miss World, at saka mga Miss International, at saka kailangang lahat sila ay sabik na sabik sa akin! Maliwanag bahhh, hah?”

    Nagitla ang dyini at kinakamot ang ulo,“Ano nga ba ang iyong pangatlo at huling ng kahilingan, aberrrrr?” ang pangungulit ng nanggagalaiting dyini sa pagkainis sa lalake.

    Itinaas ng lalake ang dalawang kamay at malakas na humiling, “Kailangan kong maging katakam-takam at paborito ng mga naggagandahang babae!”

Higit na dumagundong ang nakakabinging tunog.

   POOF! Naging isang kahon ang lalake ng mamahaling tsokolate.
----------------------------------------------------------------------------------------------------o

Ang gahaman ay walang pagkasawà, ngunit humihinto din kapag napariwarà. Sadyang totoo ang kawikaan, na nasa hulì ang pagsisisì. 

Kilalanin ang Kaharap mo sa Salamin

Kapag mahapdi ang nararanasan binabago

nito ang iyong nakaugalian.

Takot na magbago? Kung nanaisin lamang madali ang magbago, ngunit ang mahirap kung kailan ito masisimulan. Simpleng pang-unawa lamang; ang pagbabago ay isang emosyonal na proseso. Sapagkat tayong lahat ay mga nilalang na may kagawian; basta may nakawilihan tayo na bagay, sa katagalan, ito ay makakahumalingan na. Sapagkat ugali natin ang umulit; dahil makulit tayo sa mga nagpapasaya sa atin… At takot tayong lumusong o makipagsapalaran sa hindi natin nararanasan pa. Kung ano ang komportable at nakasanayan na; ito ay ritwal na at mananatili tayo na sinusunod ito, kahit alam natin na kung babaguhin ay may magandang resulta.

   Ang masamang droga, sigarilyo, alak, at pagtaba ay mga delikado; dahill sa pagmamalabis, buhay ang nakataya dito, subalit marami ang makulit at huli na kung magbagò---at hindi kataka-taka kung maaga silang yumaò.

Narito ang ilang mga suhetisyon bilang mga inspirasyon:

   Baguhin ang kailangang mabago; Batid natin na bago tayo gumawa ng pamingwit sa isda, kailangan nating malaman kung saang ilog ang may maraming isda. May kaalaman tayo sa ipapain at paboritong kagatin ng mga isda. Kung hindi kilala ang sarili, kung ano ang nais, at saan patungo, walang magagawang pagbabago.

   Sundin ang itinitibok ng puso, narito ang iyong simbuyó (passion); Mabilis ang pagbabago kung ang sinusunod ay sariling kagustuhan at hindi sa pangungutyâ at sulsol ng iba.

   -Madali ang yakapin ang mga bagong ideya kaysa itapon ang mga lumang ideya.

   -Ituon sa kalakasan ang atensiyon, doon sa kritikong mga bagay na nakakatulong at hindi sa maraming walang katuturan na nagnanakaw ng iyong mahalagang mga panahon.

   Tanggalin ang mga hadlang; Kapag hinahabol ka ng mga leon, walang saysay pa na maala-ala na ang hangarin mo ay ikulong sila sa malaking hawla, o, kahit ang magdasal pa. Ganoon din ang umaasa, magkasunog lamang, ililigtas ang katawan na walang sermon at pangaral man.

   Nagsisimula ang lahat sa paniniwala; ang tunay na Pilipino ay may pananalig sa kapwa Pilipino. Nagagawa niya na mabigyan ng inspirasyon ang kapwa na magtiwala ito sa sarili. May pagmamalasakit at handang maglingkod anumang sandali.

   Simplehan ang mensahe; Ang gawing kumplikado ang simpleng bagay ay karaniwan na, ngunit ang simplehan ang kumplikado ay kahanga-hanga – at pambihirang magawa. Iba na ang malinaw kaysa malabô. Hayaan ang iyong mga aksiyon ang siyang mangusap; dahil nakikilala ang iyong pagkatao sa iyong mga ginagawa at hindi sa mga salita.

Ang mga bagay na ginagantimpalaan at pinapahalagahan ay yaong mga nagawâ.

Makikilala Ka sa Iyong mga Gawa

Tapat na gampanan ang tungkulin,

anumang kahinatnan ay akuin.

May mga kahanga-hangang magaganap kung tatangapin nang masigla sa ating puso ang personal nating mga responsibilidad. Ito ay para sa ating mga saloobin, mga kagawian at hinahangad na mabuting mga resulta. Kahit na ang mga ito ay hindi madaling gawin, sapagkat kalikasan na natin bilang tao ang ipasa ito sa iba; kalakip ang katagang: “Bahala na siya.” Bakit nangyayari ito? Dahil madali ang pumuna, mamintas, humatol, at ang manisi; kaysa akuin ang responsibilidad sa nagawang kamalian sa gawain, para solusyunan at malunasan ang problema.

   Sa maraning pagkakamali ko, lagi kung napapansin ang aking mga pagkukulang; ang sisihin ang iba, sisishin ang ekonomiya, sisihin ang pamahalaan, sisihin ang panahon at pati klima; maliban sa pagmasdan ang aking sarili sa harap ng salamin, at matinding pagalitan ang taong nakaharap sa akin na siyang pinagmumulan ng lahat. Napag-alaman ko rin, na sa bawat pagkakataon, ang sanhi ay mga kapasiyahang aking sinunod kung bakit nasadlak ako noon sa maling direksiyon.

   Hanggat walang pagtatama, ang pagkakamali ay magpapatuloy. Hanggat hindi inaako ang responsibilidad at isinisisi  sa iba, walang magaganap na pagbabago. Bago lunasan ang isang kamalian, inaalam kung ano ang sanhi, paano nagsimula, nasaan ang pinsala, at sino ang may kagagawan upang makagawa ng solusyon.

   Hayaang magning-ning ang iyong liwanag, huwag ikubli ang pagkakamali. Akuin ang pagkukulang upang malunasan. Nagbibigay ito ng lakas ng loob sa iba na magawa din ito kapag nahaharap sa problema. Habang lumalaya tayo sa pagkatakot, nagiging huwaran tayo upang huwag ding matakot ang iba at magawang akuin anumang kamalian sa tungkulin.

   Ngayon, ang mahalaga at siyang tunay na kailangan, maluwag na tanggapin ang bawat problema na isang pagsubok at paghamon sa iyong kakayahan para ganap na makilala kung saan ka mahina at ibayong paghusayin ito, kaysa pag-usapan at usalin pa nang walang katapusan--kung aakuin lamang ang nagawang kamalian.

Huwag tumulad sa iba; kaysa paulit-ulit na pagkilos at magtamo ng parehong kabiguan, habang umaasa nang mabuting resulta ay isang kabaliwan.