Isang umaga, ang pantas at ang kanyang mga disipulo ay mga
nakaupo sa lilim ng isang punong mangga, nang isang lalake ang lumapit sa
pantas at nagtanong, “Mayroon po bang Diyos?”
“Mayroong Diyos at kailanman ay hindi
Niya tayo iniiwan,” ang nakangiting tugon ng pantas.
Matapos ang tanghalian, may isa pang lalake ang lumapit sa
pantas.
“Mayroon po bang Diyos?” Ang
nababahalang tanong nito.
“Wala, …walang Diyos,” ang banayad na tugon ng
pantas.
Nang dapithapon na, may pangatlong lalaki na dumating at kaagad
na nagtanong din katulad ng tanong ng dalawang nauna sa kanya sa pantas, “Mayroon
po bang Diyos?”
“Iyan
ay para sa iyo, at kailangang pagpasiyahan
mo,” ang maliwanag na sagot ng pantas.
Matapos ito nang makaalis na ang lalake, isa sa kanyang mga
disipulo ang nakakunot ang noo at nagagalit na nagpahayag; “Hindi ba nakakalitong mga
kasagutan ang aking narinig mahal na pantas! Papaano ninyo nagagawang
magbigay ng magkakaibang kasagutan sa
parehong tanong?”
Mahinahong tumugon ang pantas, “Dahil sila ay magkakaibang tao,
at bawat isa sa kanila ay mararating at makakaniig ang Diyos nang naaayon sa
kanilang pananalig. Ang unang lalake
ay papaniwalaan ang aking sinabi. Ang pangalawa naman ay gagawin ang lahat
maipakilala lamang na ako ay mali. At ang pangatlo, papaniwalaan lamang niya
kung ano ang papayagan niyang paniniwalaan ayon sa kanyang sarili.”
Lahat tayo ay magkakaiba ang pananalig. Bagamat magkakaiba ang ating
pinapaniwalaan, magkakatulad naman tayong nakatingin at palaging nakatunghay sa
nag-iisang liwanag.
No comments:
Post a Comment