Sana naglaan pa ako ng maraming sandali sa aking mga
matatalik na kaibigan.
Binanggit
ko na ito sa mga naunang artikulo. Pambihira ang magkaroon ng matatalik na
kaibigan, lalo na at nakasabay mo ito sa iyong paglaki at paggulang. Bihira at
iilan lamang sa atin ang ganap na pinapahalagahan ang mga tao na nagkaroon ng
malaking kaibahan sa kanilang buhay. Hanggang sa dumating ang huling sandali na
nakaratay sila sa karamdaman at naghihintay na lamang ng oras sa kanilang
kamatayan. Sa puntong ito, lubhang nilang pinanghihinayangan ang mga nasayang
na araw na walang naging kaugnayan sa isa’t-isa. Marami sa kanila ang
nahumaling sa gawain at iba pang libangan kaysa napanatili ang magandang
pakikipagkaibigan. Hinahanap-hanap nila ang magandang pagsasamahan na kanilang
nakaligtaan. Ngayon nila tahasang nadarama kung sino sa panahon ng
kanilang pag-iisa at pakikipaglaban sa kamatayan ang mga kaibigan na lubos
nagmahal sa kanila.
Paala-ala:
Hindi na itatanong pa, sa panahong nakadarama ka ng kapayapaan at maligayang
buhay, bahagi na ng kasiyahan na katabi mo ang iyong mga mahal sa buhay at mga
matatalik na kaibigan. Sapagkat gaano man ang iyong narating kailangan may mga
tao kang hahandugan para malubos ang iyong tagumpay. Napakaraming paraan para
manatili ang koneksiyon, teks, chat, email, sosyal media, selpon at personal na
pagkikita.
Ano
ba ang mga ginagawa mo para bigyan ng tamang priyoridad ang iyong mga
pang-araw-araw ng buhay?
Mga pagunita ni
JesGuevara
wagasmalaya.blogspot.com
No comments:
Post a Comment