Ang kagandahan ng isang tao ay
wala sa panlabas na anyo; ang kagandahan ay madarama mula sa kanyang
kaibuturan.
Higit itong nakakaakit kung naiiba kaysa
karaniwan. Ang kagandahan ay makikilala mula sa kalooban at hindi sa panlabas
na kaanyuan. Kung maganda ang iyong mga ginagawa, lumilitaw ito sa iyong anyo
at pinagaganda ang iyong buong pagkatao at personalidad.
Papaano mo makikilala ang butiki kung wala itong buntot, ang tandang at
inahing manok kung walang pagtilaok at mga
pagputak, o ang balimbing kung wala itong maraming gilid at hindi maasim? Kung
walang kapangitan ay hindi mo mapapansin ang kagandahan. At kung walang dilim hindi mo makikita ang
liwanag o mababanaagan man lamang.
Papaano mo lalong mapagni-ningning ang
liwanag? Kapag inilagay sa kadiliman. Papaano mo makakayang punuin ang
isang silid? Ang isang palitong nagliliyab ay makakayang tanglawan ang buong
silid kapag ito ay madilim.
Sa isang malinis at blangkong papel,
ang isang itim na tuldok, ay sapat na para dumihan ito.
Nasa
mga bagay na imperpekto, tayo ay namamangha at siyang umaakit sa atin. Kapag
ito’y perpekto na, simula na ito ng mga bagabag, pagkabugnot, at kawalan ng pag-asa. Ano pa ba ang iyong
hahangarin kung nakamit mo na? Kung nasa
iyo na? Kung natapos na? Wala na.
Ang
kagandahan ay hindi matutunghayan sa magkakatulad kundi nasa pagkakaiba.
Kailangan mayroong kalamangan o kakulangan para may pagbatayan. Papaano mo
mailalarawan ang isang gansa kung wala ang mahabang leeg nito o ng halamang
rosas kung wala ang mga tinik nito. Ang pagkakaiba ng tuktok ng mga bundok ay
siyang nagpapakilala sa kanilang mga anyo at hugis. Kung susubukan nating
magkakatulad ang kanilang mga tuktok, hindi na natin sila magagawang
pahalagahan at kilalanin. Sapagkat nasa imperpekto o walang mga kasakdalan tayo
namamangha at siyang humahalina sa atin.
Tignan
ang punong-bayabas, hindi natin iniisip: "Ang mga sanga ay magkakatulad at magkasing-haba." Ang
iniisip natin: "Masarap ang bunga
nito kapag hinog na, at matibay gawing puluhan ng itak ang sanga nito."
Kapag nakakita naman tayo ng ahas, hindi kailanman natin sinasabi: "Ang ahas ay gumagapang sa lupa." Kundi, "Mag-ingat, baka
makamandag iyan at matuklaw tayo!" Ang iniisip natin: "Bagamat ang ahas ay maliit, ang
kamandag nito ay nakakamatay."
Kapag
nakasakay naman tayo sa dyip at patungo ito sa papasukan nating trabaho,
hindi kailanman pinupuna kung maganda o pangit na sasakyan ito. Ang iniisip
natin: "Kailangang makarating ako sa
tamang oras at masimulan kaagad ang aking trabaho."
Maganda ang
paglubog
ng araw, lalo na kung natatabingan ito ng mga iba't-ibang hugis ng mga ulap.
Nakapagbibigay ito ng maraming mga silahis na makukulay kung saan lubos tayong
nabibighani sa kagandahan nito.
Kaawaan ang mga nag-iisip ng: "Hindi
ako maganda, kaya nga ang Pag-ibig ay hindi pa kumakatok sa aking
pintuan." Ang totoo, ang Pag-ibig ay kumakatok, subalit nang buksan
nila ang pintuan, hindi sila handa na tanggapin ang Pag-ibig na iniaalay sa
kanila. Inuuna at masyadong abala sila sa pagpapaganda sa mga sarili, kaysa pagyamanin
ang kanilang mga katangian nang sila ay mapansin. Pilit na ginagaya at iniidolo
ang iba bilang mga kopya, samantalang ang Pag-ibig ay naghahanap ng tunay o
orihinal at hindi mga plastik.
Pinagpipilitan
na makatulad ng nakikitang mga panlabas na kagandahan, at nalilimutang ang
tunay na kagandahan ay nanggagaling sa kaibuturan ng kanilang mga puso.
Ito
ang katotohanan:
Kung
wala ang mga isinasaad sa itaas, hindi tayo kumpleto at masisiyahan sa
buhay. Kung walang maliit, walang malaki. Kung walang payat, walang mataba.
Kung walang maasim, hindi natin malalasahan ang tamis. Kung walang tiyaga,
walang nilaga. Kung walang kabiguan, walang ding tagumpay. Kung walang dilim,
ay wala ding liwanag. Dahil ang liwanag ay lumilitaw lamang matapos ang
kadiliman. Sa bawat bagay ay may katumbas na kabaligtaran, sapagkat dito lamang
mauunawaan na ang kagandahan ay nasa kaibahan.
Matuto
tayong magiliw na tanggapin ang
ating pagkakaiba.
Narito ang kagandahan
ng ating mga relasyon sa isa't-isa.
No comments:
Post a Comment