Nangyari ito maraming taon na ang nakakalipas at mainam na maging halimbawa para maiwasan ang maging mabunganga.
May isang ginang na naging bisyo na ang dumaing at
magreklamo sa buhay. Ang kanyang asawa ay isang administrador at nadestino noon
sa Refugee Processing Center sa
Morong, Bataan. Dito dinadala ang mga tumatakas na mamamayan ng Komunistang Vietnam upang
repasuhin ang mga dokumento at ipadala sa mga bansa na nais nilang manirahan.
Kapag
pumapasok na sa opisina ang administrador sa umaga, naiiwang mag-isa sa bahay
ang ginang. Nakatanaw sa bintana, laging naiinip, malungkutin at bugnutin ito
sa buhay.
Isang
umaga, kinuha nito ang isang kutsilyo at hiniwa ang kanyang kaliwang pulso. Madali
siyang isinugod ng asawa sa ospital at nilapatan kaagad ng karampatang lunas.
Sa malabis na pag-aalala, tinanong siya ng isang doktor kung bakit nais niyang
magpatiwakal.
“Nasusuklam na ako sa kalagayan ko dito
sa Morong, wala nang halaga para sa akin ang magpatuloy sa ganitong kalagayan
sa araw-araw,” ang matulin nitong tugon.
“Bakit ka ba nasusuklam dito sa Morong?” ang
nababahalang tanong ng doktor.
“Dahil liblib na lugar ito at malayo sa
kabihasnan. Walang akong ibang pook na mapuntahan dito,” ang
umiiyak na sagot ng ginang, “Kailangang bumalik na ako sa Maynila at
doon na tumira. Kung pipigilan pa ako ulit ng aking asawa, magpapatiwakal muli
ako!”
“Ano
ba talaga ang dinaramdam mo na nagpapalungkot sa iyo dito?” ang
tanong ng doktor.
Nagsimulang
humagulgol ang ginang at nagpalahaw. “Wala akong isa mang kaibigan dito, hu-hu-hu ... at lagi na lamang akong nag-iisa sa bahay!”
“Masaklap
nga ang kalagayan mo dito. Bakit hindi mo magawang makipagkaibigan sa iba?”
“Dahil nakatira ako sa buwisit na housing area na ito, at karamihan ay mga Vietnamese ang aking kapitbahay at hindi sila marumong magsalita ng Inggles at
Pilipino.”
“Bakit hindi ka pumunta sa recreational
area, o sa wive’s club sa araw at makipagkaibigan sa mga Pilipino
na naroon.”
“Ginagamit ng aking asawa ang kotse kapag
pumapasok na siya sa opisina,” ang paismid na bigkas ng ginang.
“Bakit hindi ikaw ang magmaneho ng kotse at
ihatid mo siya sa opisina para hindi ka naiiwang mag-isa sa bahay.”
“Hindi puwede. Hindi ko alam magmaneho ng stick-shift na kotse. Naiinis ako sa palaging
pag-kambiyo. Ang alam ko lamang patakbuhing kotse ay automatic.”
“Kung gayon, bakit hindi mo pag-aralang
magmaneho ng stick-shift car?”
“Ano
ako baliw? Sa ganitong klase ng mga daan sa Morong, sira lamang tuktok ang
magtitiyaga dito!”
Nagkakamot
ng ulo na lumabas ng kuwarto ang doktor, umiiling-iling, “Sadyang mahirap kumbinsihin ang mga hinaing ng reklamador na tao,” ang
usal nito sa sarili.
No comments:
Post a Comment