Sa kalaunan,
lahat tayo ay maglalaho sa mundong ito. Walang sinuman ang makakatakas nang
buhay, kaya nga, kung maaari lamang... hintuan na nating tratuhin ang ating mga
sarili na kinakapos, nakakasapat, at walang mga kakayahan. ..? Hanggat palaging nakatingin sa nakaraan, nawawalan ng saysay ang kasalukuyan, at kung sa hinaharap naman ay kinakabahan dahil wala naman itong katiyakan.
Subalit bakit tayo patuloy
na nakatingin sa hinaharap, na tila bang wala nang katapusan ang lahat. Nakakalimot
ba tayo na ang lahat ay panandalian lamang.
Sa araw na ito,
simulan nang kainin ang ninanasa mong pagkain na matagal mo nang inaasam-asam.
Pasyalan ang mga kaanak o kapamilya na matagal ding hindi nakikita. Personal na
sulatan at kamustahin ang mga kaibigan (hindi
sa social media o facebook). Maglakad
ng nakayapak sa buhanginan sa tabing-dagat. Damahin ang unang sikat ng araw sa
umaga at maglakad sa lilim ng mga punong-kahoy o lumakad sa tabi ng mga halamanan. Langhapin ang mga
pabango ng mga bulaklak. Yakapin nang mahigpit ang mga mahal sa puso. Patuloy
na bigkasin ang mga katagang, "Minamahal kita." Wala nang sapat na
panahon para magawa pa ito... hanggat
hindi pa huli ang lahat.
No comments:
Post a Comment