Sa Ikaanim na Araw

Mayroong grupo ng mga banal na pantas na nagtipun-tipon sa lungsod ng Balanga para talakayin ang katanungan kung bakit nilikhà ng Diyos ang tao sa ikaanim at huling araw bago Siya nagpahinga.

   Ang paliwanag ng punong-pantas, “Naisip Niya na simulan munang bubuin at organisahin ang buong Sansinukob, upang higit nating mapahalagahan ang Kanyang mga kamangha-manghang kapangyarihan.”

   Nagpahayag naman ang isang pantas, “Inunang nilikhà din Niya ang Dakilang Araw para silayan tayo ng pagpapala sa maghapon, at tanglawan ng Butihing Buwan sa magdamag.”

   Idinugtong ng isa pang pantas, “Nauna ding nilikhà ang mga kaparangan at kagubatan para liparan ng mga ibon at panirahan ng mga hayop, nilikhà rin ang mga karagatan at katubigan, at nilagyan ito ng mga nilalang na lumalangoy.”

   “At bakit sa ikaanim at huling araw lamang nilikhà ang tao?” ang magkakasabay nilang mga tanong, nang bumukas ang pinto at pumasok ang isang matandang babae na taga-Kupang, na hawak ang isang bendehado ng meryenda para sa mga pantas.

   “Bakit hindi natin tanungin si Aling Entang kung bakit inihuli na likhàin ng Diyos ang tao.” Ang susog na isang nakanoot-noong pantas.

   Habang pinupunasan niya ng dimpô ang pawis sa kanyang sa noo, nakangiting nangusap si Aling Entang,”Simpleng kasagutan lamang, “Dahil kung sakaliman na magmamataas tayo at magyayabang; ay maaala-ala natin na maging ang munti at hamak na lamok ay may kaukulang priyoridad sa pamantayan ng Maunawaing Diyos.”

  “Ay, siyanga pala,” ang sambit ng punong-pantas, “laging nasa huli at siyang may dominyon ang tao sa lahat ng mga nilalang sa mundo. Salamat, Aling Entang sa paala-ala mo.”