Ang Payong

Maging tag-araw o tag-ulan, nakaugalian na ng mga kababaihan natin ang magdala ng payong. Ginagamit din nila itong pananggalang kung may mabagsik na aso na humahabol sa kanila. Isang araw ng Linggo, bago pumasok ay iniwan ni Aling Entang ang kanyang payong sa may gilid ng pintuan ng kapilya tulad ng nakagawian niya.

   “Natanaw kita kangina mula sa bintana nang ikaw ay dumating,” ang pahayag ni pastor Mateo. “Napansin mo ba kung ilang payong na ang naroon sa timbang kulay ube?”

   “Hindi ko man lamang napansin ito, pastor. Ano ba ang halaga pa nito kung ang nasa isipan ko ay ang manalangin sa araw na ito ng Linggo?”Ang may pagtatakang sagot ni Aling Entang.

   Magiliw na nagpaliwanag si pastor Mateo, “Sa buhay na ito, kung hindi mo mapag-uukulan ng pansin maging ang mumunting mga bagay sa iyong kapaligiran, kailanman ay hindi ka matututo ng anumang bagay. Alalahanin mo na yaong munting buhangin lamang ang nakakapuwing, at kapag pinagsasama-sama ang mga ito ay nakapagtatayo ng dambuhalang gusali. Upang magkaroon ng komunikasyon at ugnayan sa buhay, maglaan sa bawat sandali na ipukos ang iyong atensiyon sa kahalagahan nito—ito lamang ang sekreto upang ganap kang magising at hindi tuluyang makatulog sa takbo ng buhay.”