Kasakimang Walang Katapusan

Mayroon tayong kilala na dating Senador, at kung tawagin ay senatong. Palagi siyang kontrobersyal lalo na kapag pagnanakaw sa kaban ng bayan ang pinag-uusapan. Nabilanggo na ito, at salapi din ang dahilan at ito ay nakalaya. Matanda na ito at kung tutuusin kahit na ulitin ng maraming beses ang buong buhay niya ay hindi niya makakayang ubusing lahat ang salaping naibulsa niya. Ang taguri sa ganitong ugali, ay KASAKIMAN.

   May isang bata na nakakita ng isang maliit na garapon. Sa loob nito ay may maraming kendi na iba’t-ibang kulay. Mabilis niyang binuksan at dinakot ang mga kendi, ngunit nang ilalabas niya ang kanyang kamay mula sa bunganga ng garapon ay hindi niya ito magawa. Hanggang sa mapagod siya, sumisigaw at nagpapalahaw pa ng iyak. Narinig ang hagulgol ng bata at dumating ang kanyang ate. Kaagad na nagtanong sa bata kung ano ang nangyari. Nang malaman ng ate ang pangyayari ay natawa ito. Simpleng utos lamang ang binanggit nito sa kapatid, “Isa lamang kendi o kaunti ang kunin mo para magkasyang mailabas ang iyong kamay sa bunganga ng garapon.”

   Ginawa ng bata ang utos sa kanya, at nailabas niya ang kanyang kamay.

Ang moral sa kwentong ito ay huwag tayong maging suwapang o sakim sa mga bagay na nasa ating harapan. Dahil kung ito ang ating gagawing pag-uugali, hindi kailanman tayo magiging malaya, at ikakapahamak pa natin ito.

  Napansin mo ba ang mga clutter o katakut-takot na mga bagay na nakakalat sa iyong paligid? Karamihan dito ay walang mga saysay at hindi na nakakatulong, kundi nakakagipit pa sa ating mga pagkilos. Subalit nang dahil sa kasakiman, hindi natin magawang alisin, itago, o ipahingi man ang mga ito sa mga nangangailangan. Gayong sa isang araw, ay itatapon at aalisin din natin ang mga ito sa ating buhay. Nalilimutan natin, …na sa ating pagyao o paglisan sa mundong ito, ni isang totpik ay wala tayong madadala.