Ugaling Magreklamo

Nangyari ito maraming taon na ang nakakalipas at mainam na maging halimbawa para maiwasan ang maging mabunganga.

   May isang ginang na naging bisyo na ang dumaing at magreklamo sa buhay. Ang kanyang asawa ay isang administrador at nadestino noon sa Refugee Processing Center sa Morong, Bataan. Dito dinadala ang mga tumatakas na mamamayan ng Komunistang Vietnam upang repasuhin ang mga dokumento at ipadala sa mga bansa na nais nilang manirahan.

    Kapag pumapasok na sa opisina ang administrador sa umaga, naiiwang mag-isa sa bahay ang ginang. Nakatanaw sa bintana, laging naiinip, malungkutin at bugnutin ito sa buhay.

   Isang umaga, kinuha nito ang isang kutsilyo at hiniwa ang kanyang kaliwang pulso. Madali siyang isinugod ng asawa sa ospital at nilapatan kaagad ng karampatang lunas. Sa malabis na pag-aalala, tinanong siya ng isang doktor kung bakit nais niyang magpatiwakal.

   “Nasusuklam na ako sa kalagayan ko dito sa Morong, wala nang halaga para sa akin ang magpatuloy sa ganitong kalagayan sa araw-araw,” ang matulin nitong tugon.

   “Bakit ka ba nasusuklam dito sa Morong?” ang nababahalang tanong ng doktor.

   “Dahil liblib na lugar ito at malayo sa kabihasnan. Walang akong ibang pook na mapuntahan dito,” ang umiiyak na sagot ng ginang, “Kailangang bumalik na ako sa Maynila at doon na tumira. Kung pipigilan pa ako ulit ng aking asawa, magpapatiwakal muli ako!”

   “Ano ba talaga ang dinaramdam mo na nagpapalungkot sa iyo dito?” ang tanong ng doktor.

   Nagsimulang humagulgol ang ginang at nagpalahaw. “Wala akong isa mang kaibigan dito, hu-hu-hu ... at lagi na lamang akong nag-iisa sa bahay!”

   “Masaklap nga ang kalagayan mo dito. Bakit hindi mo magawang makipagkaibigan sa iba?”

   “Dahil nakatira ako sa buwisit na housing area na ito, at karamihan ay mga Vietnamese ang aking kapitbahay at hindi sila marumong magsalita ng Inggles at Pilipino.”

   “Bakit hindi ka pumunta sa recreational area, o sa wive’s club sa araw at makipagkaibigan sa mga Pilipino na naroon.”

   “Ginagamit ng aking asawa ang kotse kapag pumapasok na siya sa opisina,” ang paismid na bigkas ng ginang.

   “Bakit hindi ikaw ang magmaneho ng kotse at ihatid mo siya sa opisina para hindi ka naiiwang mag-isa sa bahay.”

   “Hindi puwede. Hindi ko alam magmaneho ng stick-shift na kotse. Naiinis ako sa palaging pag-kambiyo. Ang alam ko lamang patakbuhing kotse ay automatic.”

   “Kung gayon, bakit hindi mo pag-aralang magmaneho ng stick-shift car?”

   “Ano ako baliw? Sa ganitong klase ng mga daan sa Morong, sira lamang tuktok ang magtitiyaga dito!”

   Nagkakamot ng ulo na lumabas ng kuwarto ang doktor, umiiling-iling, “Sadyang mahirap kumbinsihin ang mga hinaing ng reklamador na tao,” ang usal nito sa sarili.