Ang Buhay ay Hindi Pantay, ngunit Mabuti

Hindi ang pinapasan mo ang mabigat, ang paraan ng pagpasan mo ang nagpapahirap sa iyo.

Marami ang paladaing at naghihimutok sa buhay. Ayon sa kanila, walang pagkakapantay na umiiral sa uri at antas ng ating lipunan. May mayaman at may mahirap, may matalino at may mangmang, may nanloloko at may nagpapaloko. At mayroong nang-aapi at may nagpapaapi. Subalit hindi nila binabanggit na mayroon ding kalayaan at kapangyarihan ang bawa’t isa, na piliin kung alin ang tama at mali, isaayos ang mga buhay at paunlarin ang kanilang mga sarili.

   Nais kong paglimiing maigi ang malaking misteryong ito na bumabalot sa ating kabatiran, ito ay isang kontradiksyon.

   Ang buhay ay hindi pantay. Ngunit ang buhay ay mabuti.

   Nasa ating abilidad na pag-isipan at likhain ang buhay na nais natin, kung ito ang ating tunay na pakay. At ito’y ang harapin nang totohanan ang hindi pagkakapantay sa maraming bagay, at pagtuunan ang mabuting kaparaanan na makagawa ng kaibahan sa pagitan ng masaya o malungkot na buhay; sa panalo o talunan na buhay; sa kasaganaan o kakapusan na buhay; at nasa iyo ang kapangyarihan na pumili alinman sa dalawang nagpapaligsahan na ito ng iyong atensiyon. At kung ano ang mapagpasiyahan mo, ito ang magiging kasalukuyan mong kalagayan sa buhay. Anuman ang kinasadlakan mo sa ngayon, ikaw lamang ang may kapasiyahan nito. Walang karapatan ang sinuman na sisihin o pagalitan ang iba kung ang mga ito man ay nakakaangat sa buhay kaysa kanya. Hangga’t laging nakatingin siya at naiinggit sa kakayahan ng iba, kaysa tignan ang nasa kanyang harapan ay walang kaunlarang siyang makakamtan. Higit na mainam na pagtuunan ang kanyang sarili at paunlarin ito.

Kung walang ambisyon ay wala kang masisimulan. Kung walang kang ginagawa wala ka ring matatapos. Ang gantimpala ay hindi ihahatid sa iyo. Kailangan mo itong panalunan.

   Ang isang dahilan kung bakit ang karamihan sa atin ay laging napapahamak o nabibigo sa buhay ay ang kaugaliang mag-isip ng; “Hindi ito dapat mangyari sa akin. Hindi ito parehas. Hindi ito tama!” Kapag pinahintulutan natin itong mangibabaw sa ating mga isipan, magsisimula nang mainis, mainggit, at sisihin natin ang iba. At sa kalaunan, habang patuloy na nadarama ang nanggagalaiting damdamin na ito, winawasak naman ang kakayahan natin na magsumigasig pa. “Para saan at magpapakahirap pa ako? Gayong wala rin namang mangyayari!” Karaniwan na itong naririnig doon sa mga wala ng pag-asa, at tinanggap na lamang ang kapalaran na sila’y mga talunan. May tawag ito sa Inggles na “learned helplessness” o natutuhang kawalan ng kusa. Isang pag-uugali na ‘bahala na’ at kung ano ang mangyari, ay “siya nawa!” Ito ang klase ng buhay ng mga "isang kahig, isang tuka." Kumikilos lamang kung kumakalam na ang sikmura. Habang may napagdadagisunan, bastante o panatag na ang pagdadala sa kanilang mga buhay. Subalit kapag dumarating ang mga ibayong pangangailangan, may peligrosong karamdaman, at samutsaring mga kagipitan, lahat ng maaaring malapitan ay pinakikiusapan. At kung hindi makuha ang hinahangad, sinisisi ang lahat at pati na ang langit ay hindi pinatatawad, maliban sa kanilang mga pagkukulang at mga kapabayaan.

Ang mga pagkilos ay hindi laging nagdudulot ng kaligayahan, ngunit walang kaligayahan kung walang pagkilos.

   Marami ang madaling makalimot sa ganitong mga tagpo. Kaunting biyaya lamang ang matanggap, prente na sa buhay at balik na naman sa dating gawi. Kung sakali man na matulungan ng iba, aasahan na ito sa tuwina, at kung minsan ay aabusuhin pa. Kilala natin ang mga taong ito at iniiwasan natin sila. Dangan nga lamang kung hahayaan nating manatili ang ganitong mga pag-uugali, sa kalaunan, ay mapipinsala din tayo. Sapagkat iisang lipunan lamang ang ating ginagalawan. Ang kanilang mga kamalian at kabiguan sa buhay ay pangkalahatang mga kamalian at kabiguan din natin. Ang sakit ng kalingkingan ay nadarama ng buong katawan. Kung ikaw ay tunay na Pilipino at sa harapan mo ay may isang banyaga na pinipintasan ang iyong kalahi, kahit papaano, ay may mararamdaman kang pagkasiphayo. Sa kaibuturan ng iyong puso, naroon ang pagkatalo at kawalan ng pag-asa. Subalit may magagawa tayo para dito. At nalalaman natin kung papaano ito magagawa. Nasa ating mga kamay bilang mga tunay na Pilipino ang ikakaunlad ng ating bayan. At yaong mga huwad at mapag-balatkayo ang siya namang sumisira sa pananalig ng bawa't isa sa atin, at maging sa dangal ng ating bansa. Gisingin natin sila sa mga pagkakamaling ginagawa nila sa ating mga kababayan.

Ang mga kasakitan at mahahapding bagay ay nagpapatalino sa atin at matamis na maalaala.

   Hindi na mabilang ang mga matatagumpay sa ating mga kababayan. Mula sa matinding kahirapan at hindi pagkakapantay sa ating lipunan ay nagawang nilang makaahon sa karukhaan. Sa kasalukuyan, sino ang hindi nakakakilala kina Jejomar Binay bilang bise-Presidente, kay Lucio Tan na taipan, si Henry Sy ng SM, Charice Pempengco sa pagkanta, at Manny Pacquiao ng boksing? Sino sila bago nila narating ang kanilang mga tagumpay? Ang walang pagkakapantay ay hindi naging sagwil upang hindi nila marating ang kanilang mga pangarap. Hindi lamang sila pumantay, nilagpasan pa nila ang karamihan. Mabuti ang buhay ayon sa kanila, kung . . . at ito ang pinakasusi sa tagumpay, KUNG kikilos ka para magawa mo ito, at naiwaksi mo na ang kawalan ng kusa. Ang magpunyagi nang walang kinaiinggitan, mga kadahilanan, at sinisising iba. Bagkus, ang ituon lamang ang lahat ng atensiyon doon sa mga makabuluhan at makapagpapaunlad ng sarili. Kung nagagawa ito ng iba, ay magagawa din natin.

Kung sa simula pa lamang ay pinaniwalaan mo na ang iyong pangarap ay hindi mo makakamtan, mawawalan ka ng pagnanasa na gawin pa at matupad ito.

    

  Bigyan natin ng pansin ang batang nagsisimulang maglakad, ito’y nag-aantalalan muna o nagsisimulang magbalanse na maihakbang ang mga paa para makalakad. Sa simula ay bumabagsak ito, napapaupo, ngunit tumatayong muli. Kahit na mabuway ang mga paa at bumagsak ito, ay nagpupumilit na tumayo at mailakad ang mga ito. Mabubuwal muli, ngunit hindi humihinto. Tatayong muli at maglalakad, hanggang maging matatag at matibay ang mga tuhod at mailakad ito nang maayos. Lahat ng ito’y pinagdaanan natin, dangan nga lamang, ay madali nating nalilimutan kapag nakasanayan na. Subalit ang bisa at Ispirito nito ay nasa atin pa. Kailangan lamang na gisingin at pakilosing muli ito. Hindi kailanman nawawala ito. Sinuman sa atin ay walang karapatan na sumbatan ang isang tao na wala siyang kakayahang ‘maglakad.’ At kahit na harangan mo ito ng sangkaterbang kulog at kidlat, kapag nais nitong ‘maglakad’ kahit na sanlibong pagkabuwal ay pikit-matang susungin nito. Hangga’t may pangarap ito, magagawa nitong tumindig at walang sawang magpapatuloy.

Yaon lamang mga mapagtimpi at masisikhay na makagawa; kahit na napakahirap gawin ang isang trabaho ang humuhusay para madaling magawa ito.

   Ito ang kalidad at kapasidad na mayroon tayo. Hangga’t tayo ay nabubuhay ay nakatanim at kalikasan na natin ito. Tayo ay nilikha na kawangis ng Maykapal at walang imposibleng bagay na hindi magiging katotohanan kung nanaisin lamang natin. Kahit ano ang mangyari, ang Ispiritong kumakatawan sa atin ay laging “tumitindig,” kumakatok sa ating mga puso at nagpapakilala. Ang ating pangunahing tungkulin lamang para sa ating mga sarili ay ang kilalanin ito at pagindapatin. At ang ating mga pangarap ay lubusan nating makakamtan.

 Kung ikaw ay matagumpay, maging ang iyong kapitbahay ay mag-iisip na may katalinuhan kang taglay.

Simulan, at ang lahat ay magiging madali na lamang.

Maraming salamat po.

Jesse Guevara

Lungsod ng Balanga, Bataan